Ο Έλληνας που άλλαξε για πάντα την επιστήμη των υπολογιστών. Διδάσκουν τα θεωρήματά του σε όλο τον κόσμο.

Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στο Πολυτεχνείο, και χωρίς να το γνωρίζει, ξεκίνησε ένα ταξίδι που θα άλλαζε για πάντα την επιστήμη των υπολογιστών. Το όνομά του είναι Μιχάλης Γιαννακάκης. Σήμερα είναι καθηγητής στο Κολούμπια, μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών, και κάθε φορά που διδάσκεται η θεωρία πολυπλοκότητας ή οι βάσεις δεδομένων, κάπου σε κάποιο πανεπιστήμιο, διδάσκεται και ένα δικό του θεώρημα.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, ήταν ένας νέος Έλληνας με μεταπτυχιακό από το Princeton, που πήγε να εργαστεί στα Bell Labs. Εκεί, αντί να επιδιορθώνει τηλέφωνα, έλυνε τα βαθύτερα προβλήματα της επιστήμης των υπολογιστών. Σε συνεργασία με τον Χρήστο Παπαδημητρίου, εισήγαγε τις κλάσεις Max-NP και Max-SNP. Μια θεωρητική τομή που καθορίζει ακόμα και σήμερα τι μπορούμε να υπολογίσουμε και τι όχι, τι μπορούμε να προσεγγίσουμε και πού σταματά η ελπίδα.

Τα θεωρήματα του Γιαννακάκη δεν είναι εύκολα. Είναι όμως τόσο θεμελιώδη, που ακόμα και όταν οι φοιτητές δεν ξέρουν ποιος είναι, εφαρμόζουν τις ιδέες του. Ανήκει σε εκείνους τους σπάνιους Έλληνες που δεν έγιναν διάσημοι από την τηλεόραση ή την πολιτική, αλλά από ένα πράγμα: το καθαρό μυαλό.

Η δουλειά του δεν περιορίζεται σε μία μόνο ειδικότητα. Έχει συμβάλει στην επαλήθευση λογισμικού, στους αλγορίθμους για το διαδίκτυο, στις βάσεις δεδομένων, και στη θεωρία των γράφων. Τα paper του έχουν συγκεντρώσει πάνω από 35.000 επιστημονικές αναφορές. Ο h-index του φτάνει το 93. Κανένας Έλληνας επιστήμονας στην πληροφορική δεν έχει φτάσει πιο μακριά.

Το 2005 έλαβε το Βραβείο Ντόναλντ Κνουθ. Είναι σαν να παίρνεις Νόμπελ στην πληροφορική. Το παρέλαβε ήσυχα, χωρίς φανφάρες. Όπως έκανε πάντα. Την ίδια χρονιά, τιμήθηκε από τα Bell Labs με το Χρυσό Βραβείο του Προέδρου, για τις δεκαετίες δουλειάς του εκεί.

Στην Ελλάδα, ελάχιστοι ξέρουν το όνομά του. Δεν έχει γράψει μανιφέστα, δεν έχει μπλεχτεί με πολιτικές δηλώσεις. Απλώς συνεχίζει να διδάσκει στο Columbia, σε μια έδρα που φέρει το όνομα του Percy Hudson. Οι φοιτητές του ξέρουν ότι έχουν απέναντί τους έναν θρύλο, που όμως δεν επιδεικνύεται.

Μπορεί να μην έγινε πρωτοσέλιδο ποτέ. Αλλά κάθε φορά που διδάσκεται η θεωρία του υπολογισμού, ο Γιαννακάκης είναι παρών. Και αυτό δεν αλλάζει ποτέ.

Πηγή: sportime